Czy to Pan, czy to Pani?

Mijają już trzy miesiące mojego pobytu w Turcji, a ja nadal nie przezwyciężyłam jednego podstawowego problemu pojawiającego się w życiu codziennym- ciągle mam trudności z zapamiętywaniem i rozróżnianiem tureckich imion. Jeśli myślicie, że to błaha sprawa, to zapraszam do małego testu- spróbujcie na podstawie tylko imienia określić, jakiej płci jest dana osoba. Proszę  bardzo: Zeynep, Syiami, Özden, Özlem, Aydan, Elif, Sedat, Meltem, Meral, Canan. Gotowe? To teraz porównajcie swoje typy z tym, jak jest naprawdę:

Przygody Nasreddina Hodży

Poniższy post powstał w ramach akcji "W 80 blogów dookoła świata" polegającej na tym, ze blogerzy piszący o różnych obszarach językowo-kulturowych skupiają się na jednym wspólnym temacie i przedstawiają go z perspektywy "swojego" języka lub kraju. Tym razem tematem przewodnim są bajki z całego świata. Zapraszam serdecznie do przeczytania nie tylko mojego wpisu, ale także artykułów innych blogerów, do których linki podaję na samym końcu.

Miłej zabawy!

Tradycyjne tureckie bajki z reguły są bardzo długie i skomplikowane, a także pełne sułtanów, wezyrów, pałaców, księżniczek, haremów i tym podobnych orientalnych akcentów, które czynią je podobnymi w klimacie do arabskich "Baśni z Tysiąca i jednej nocy". Jednak to nie o nich chciałabym dzisiaj napisać. O wiele bardziej urzekł mnie bowiem humor i swoista logika krótkich opowieści o Nasreddinie Hodży (tur. Nasrettin Hoca), legendarnym filozofie z Anatolii.

Co o meczetach wiedzieć należy cz. 2

Kiedy w styczniu, będąc pod ciągle świeżym wrażeniem kulturowo-akustycznym napisałam TEGO POSTA o meczetach, jeden z Czytelników zadał mi całe mnóstwo dodatkowych pytań, na które nie byłam w stanie odpowiedzieć. Zagrało to na mojej ambicji odkrywcy, zatem przez dwa miesiące zbierałam dodatkowe informacje i doświadczenia, aby móc zgodnie z obietnicą powrócić do tematu, co niniejszym czynię.



Camii, czyli meczet- charakterystyczna budowla z minaretami

Prawie jak Tokio

Spędzając dużo czasu na ulicach Ankary zauważyłam coś nietypowego, co mocno mnie zaintrygowało, a mianowicie długie żółte linie ciągnące się po chodnikach i posiadające wypukłe wzory (linie lub kropki), których przeznaczenie było dla mnie przez dłuższy czas niewiadome (poza jednym- są idealną pułapką bo łatwo się na nich wywrócić po deszczu lub śniegu, kiedy to stają się strasznie śliskie). Wyglądają one mniej-więcej tak:

Przyznam ze wstydem, że sama nie domyśliłam się zastosowania tej specyficznej "dekoracji" i w rozwiązaniu zagadki pomogli mi dopiero tureccy koledzy,

Kumpir - z czym to się je?

Na początku nie omieszkam się pochwalić- dzisiaj mijają dwa miesiące od mojego przylotu do Ankary, a ja nadal cała, zdrowa i zasadniczo szczęśliwa. Niezły sukces, biorąc pod uwagę jak bardzo obawiałam się samotnego życia w kraju muzułmańskim!

Z tej podniosłej okazji postanowiłam podarować sobie odrobinę luksusu i zjeść na obiad rzecz tuczącą, niezdrową, zapewne nie zalecaną przez lekarzy- ale za to przepyszną. Rzecz owa nazywa się kumpir i jest to jak na razie jedyne tureckie jedzenie, które w 100% odpowiada moim gustom kulinarnym, choć w gruncie rzeczy jest to zaledwie turecki fast-food (jak widać zatem, preferencje kulinarne mam wyjątkowo mało wyrafinowane).

Strzeż się złego oka

Wydawałoby się, że skoro żyjemy w XXI wieku, wiara w klątwy i amulety przeszła już dawno do lamusa. No cóż, na pewno nie tutaj. Nowoczesność widoczna na ulicy niekoniecznie przekłada się na nowoczesne poglądy i Turcja jest tego znakomitym przykładem. Choć ciężko może w to uwierzyć, tu nadal masowo sprzedają się amulety chroniące przed złym spojrzeniem i co ciekawe, nie są to tylko pamiątki wciskane naiwnym turystom, ale rzeczywiste symbole używane w życiu codziennym. O czy mowa? Oczywiście o symbolu zwanym "Okiem Proroka" (tur. "Nazar Buncuğu" pochodzące od arabskiego słowa "nazar"-spojrzenie), z którym musiał spotkać się każdy, kto kiedykolwiek był w Turcji.